Pffffffff! Een feit, Hue is heet. Vandaag de halve dag vastgesteld programma en halve dag moeten wij onszelf vermaken. Ik ben benieuwd hoe de dag gaat verlopen. Aangezien Linze ons waarschuwde op de eerste dag voor de excursies van hedenochtend ivm de hitte.
Gisteravond belandde wij met de groep op aanraden van Duc in een backpack café met leuk dakterras. Bier en Mojito werden geserveerd. De Pooltafel werd met strategische precisie bezet en een aantal boys probeerde hun kunsten. Beetje met jaloersheid en minachting, ik kan dat toch veel beter, bekeek ik het spel.
Toen de boys eindelijk de zwarte in een pocket hadden gespeeld, daagde ik Ton uit om te laten zien hoe het dan toch wel echt moest. Ietwat houterig lukte het mij net om Ton te verslaan. Daarna tegen Niels wisselde ik hele mooie ballen af met geklungel. Ballen compleet missen werd een beetje de handtekening. Ik verloor doordat ik de zwarte in de verkeerde hoek speelde.
Rian was nog in opleiding en dat potje telde dus niet echt. Wat was ik slecht. Wij zwaaide de Pooltafel en het overgebleven barpersoneel gedag en maakte ons op voor een tippel terug. Het gebrek aan authenticiteit deed mij terug verlangen naar Hanoi, heel even dan want hier is het rustiger en schoner.
De lift gaat in een behoorlijke snelheid naar beneden. Het ontbijt blijft net in de maag zitten. Bij de receptie wordt ons allen een paraplu, hoewel meer een parasol, aangeboden. Want dat was de waarschuwing van onze grote reisleider, het zou warm en zonnig worden met weinig schaduw. Ik heb mijn handen al te vol om ook nog een parasol te dragen, vandaar de luchtige kleding. Dit betekent sportshirt en sportbroekje.
De bus doet er een tijdje over alvorens wij arriveren op deze toeristische plek. Het is voor elke toerist een herkenbaar beeld. Je wordt dan namelijk besprongen met de lokale koopwaar. Ze verkopen dan ook altijd nagenoeg hetzelfde. In dit land laat het zich raden. Ik krijg onderhand een traditionele rijstarbeiders hoofddeksel in mijn strot geduwd. Kosten hier maar 1 dollar, dan weet je dat.
Linze heeft niet te veel gezegd. De hitte valt als een dekbed over je heen. Na 10 meter hoor ik de eerste mensen al puffen. Ben benieuwd of mijn jongens het volhouden. De citadel, oude stad, ziet er gelijk al indrukwekkend uit en dan staan wij nog bij de buitenmuur. De verhaaltjes die Duc en vervolgens Linze op mijn afvuren, zijn aan dovemansoren gericht. Ik tuur al door mijn kijker of kijk met een schuin oog naar mijn lcd-scherm. Alles wordt vastgelegd.
Afwisselend lopen wij door prachtige tuinen en mooie kamers. Knikkend en instemmend dat alles toch wel erg mooi is, loopt ons gezelschap ongeveer in drie en half uur door dit koninklijk verblijf. Wat ik alleen niet snap van deze toeristische plek is dat er af en toe een verbod op foto's maken is. Geen flits kan ik soms begrijpen. Gelukkig valt de GoPro niet op als deze de hele zooi op de plaat vast legt. Lekker puh.
Naar gelang deze excursie duurt worden onze begeleiders een tikkeltje zenuwachtig. Met die drie en half uur lopen wij al een uur uit. Daarnaast begrepen wij dat de moeder van onze vietnamese gids deze ochtend werd geopereerd aan een hernia. Het valt dus te begrijpen. Weet bij het schrijven alleen niet hoe het afgelopen is.
Omdat alles in de soep dreigt te lopen volgens Duc, stelt hij voor na de citadel te gaan lunchen en vanmiddag naar de tombe van de koning te gaan. Gelukkig komen de lammetjes in opstand en kiezen voor het volgen van het vooraf ingestelde programma. Het voordeel, daarna vrij, weegt meer op dan tegen het nadeel, verder in de hitte.
Door deze beslissing gooit alleen Duc nog meer snelheid om zijn pas en uitleg. Alsof de film in highspeed wordt afgespeeld, vind ik mezelf in de bus. Het is 25 minuten rijden. Even de oogjes dicht.
Net of ik het voel doe ik de ogen open als wij arriveren op excursie twee, de tombe van de koning. Deze staat waarschijnlijk niet in de lonely planet. Want het is hier een stuk rustiger dan in de citadel. Als wij via een mooi pad aanlopen, Linze geeft aan misschien wel het mooiste pad naar een excursie, worden ons bijna aandoenlijk als commercieel volledig uitgebuit banana's aangeboden door de peuters van de plukkers. Als extra sausje worden de bejaarden en zelfs gehandicapten ingezet. Je moet als toerist dan echt wel een olifabtenhuid hebben om daar zonder schaamte voorbij aan te kunnen lopen. Ingrid onderhandeld nog even met het eerste kindje over een banaan. Maar 2 dollar voor een banaan is toch echt te veel van het goede.
Het is een mooie tombe verdeeld over een aantal gebouwen. Beetje een dooddoener is alleen dat wij het echte graf van de koning en zijn vrouw niet kunnen bezoeken. Het is ergens in een berg verstopt. Niemand weet waar ze liggen. Beetje als die domme Egytenaren.
Een uurtje later lopen wij weer tussen de bananen, gelukkig heeft meer dan de helft het opgegeven als je terug loopt. In de bus, in de koelte want warm is het wel. De boys getooid met pet en zonnebril hebben dit programma super doorstaan.
In het toeristisch aangelegen nieuwe deel van Hue worden wij in een vreetstraat losgelaten om te gaan lunchen. Ushi, zonder van Dijk, is onze plek en het smaakt goed. In de middag heeft Harm's gevolg gepland om naar de markt te gaan. Wie Harm kent, weet dat je daar niet aan ontkomt. Hoewel ik zelf ook veel zin in heb.
Het is een aardige wandeling en de Kids lopen weer dapper mee. De route behelst zelfs een brug over de perfume rivier, waar wij gisteren dus een stukje over hebben gevaren. De markt is semi overdekt. Hetgeen betekent waar de golfplaat ophoudt, het zeil begint. De straatjes zijn er afwisselend nauw, tot zeer nauw, tot goed bewandelbaar.
Of wij een gids geboekt hadden, stond daar plots een kleine dame ons te woord te staan in steenkolen Nederlands. Prachtig om te ervaren. De producten die wij passeren variëren van kleding tot voedsel en van speelgoed tot kruiden. De zich tot onze gids gebombardeerde dame trekt echter steeds aan ons shirtje.
Het gaat dan niet om een kwaliteits controle maar ze wil ons graag meenemen naar de eerste verdieping. Daar is nog meer kleding. Om van haar gezanik af te zijn, lopen wij beleefd mee. Dan komt de aap uit haar mouw. Ze heeft daar zelf een stand met kleding. Haar verkooptechnieken zijn bovengemiddeld aangezien wij met koopwaar weg gaan. Natuurlijk na streng onderhandelen.
Om niet nog verder door ook maar iemand overgehaald te worden tot het aanschaffen van misschien wel nutteloze waar, lopen wij in omzwervende bewegingen, zeker niet in rechte lijn, uit het marktgebied. Het lukt ons om geen verdere schade op te lopen.
Op naar het hotel, op naar even rust. De jongens knijpen de laatste krachten uit hun kleine beentjes en als wij in hotel arriveren ben ik als vader erg trots. Op de kamer komen Ingrid en ik tot rust waarbij de jongens de andere Kids opzoeken voor vertier. Er zat toch nog meer kracht in die kleine lijfjes.
Ik rust eigenlijk niet en bevind mij in de digitale wereld van de backup en opladen. Daarnaast schrijf ik tot een ieder die het wil lezen. Hue, een stad met twee gezichten. Oud en authentiek ten opzichte van modern en voor de toerist.
Ga je naar Hue dan is er buiten de toeristische zaken die ik in dit blog beschrijf, gisteren en vandaag, niet meer te beleven. Dan kom je gauw tot een Salou in wording, zonder strand maar met de bars. Vanuit de geschiedenis moet je deze stad bezoeken, maar doe het niet te lang. Morgen weer een stuk reizen en gaan wij naar Hoi An. Volgens Linze woonde daar een vriendin van Ho Chi Minh die An heette. Hoi An.... Flauw meer wel leuk. Voor nu, goedenavond Hue.
Ps
Tip van de dag
Als je naar de citadel gaat, doe dat in de ochtend en vraag je hotel om een parasol. Je zult mij dankbaar zijn.