Piieeeeppppp! En wij staan stil. Het is nog vroeg zegt mijn telefoon, half zeven. Maar ik word ongeduldig, doe ik zelf. De gedachte aan een vreemd landschap, wat langs mijn hut trekt, geeft mijn de drang om op te staan en te gaan filmen. Ik overgeef mij hieraan.
Daar sta je dan op een idioot vroeg tijdstip in jouw vakantie met een stokje door een open raam gericht. Het neigt naar een verslaving. Mijn camera tuurt langs de coupés naar het langstrekkende afwisselende groene grauwe landschap. Het is soms idioot om te zien hoe groot de contrasten kunnen zijn binnen een strekkende kilometer.
Mijn ogen dwalen af naar de rij hutten. Het is verdacht stil, vooral in de ouderen hut. De schade van gisteren een aantal flessen wijn, aantal sixpacks bier en een verdwaalde koffie zorgen nog voor een serene rust. Plots slaat de laatste hut open en zie ik een onbekend Vietnamees gezicht opdoemen. Ik voelde mij betrapt maar voor wat. De man kijkt mij aan en lijkt mijn verslaving niet te begrijpen. "Boeien", zouden mijn jongens zeggen.
Na het zoveelste rijtje gifgroene rijstvelden, komt Duc, onze gids, om dezelfde hoek als de vreemde man van daarnet. Zijn engels is niet altijd even begrijpbaar en ook deze ochtend is het nog wat houterig, past bij het interieur van de coupé. Als ik het goed heb heeft Duc mij probeerde te vertellen dat wij de grens tussen voormalig Noord en Zuid Vietnam naderen. De scheiding die het land ooit in vuur en vlam zette.
Opeens daalt bij mij de idiotie van het tijdstip in. Mede gevoed door het uitblijven van verdere bekende gezichten. Ik klap mijn stick in en ga terug naar bed, nee wacht eerst even wat vloeistof lozen. Wel nodig.
Gestommel op het kleine halletje. De stem van Linze is er duidelijk uit te halen. Hij heeft het al weer over zijn vriendin. Ze kwam al weer met wijn aanzetten voor de verandering, dit werd niet gewaardeerd. Iedereen ontwaakt nu zo een beetje en dat mag ook wel. Straks uitstappen.
Weer even een gehannes met de koffers door de smalle gang en dan gewichtheffen voor gevorderden. Alles staat gelukkig op het perron. De nieuwe bus is snel gevonden. Wat een luxe bus. Zitten en rijden maar.
Het hotel is niet ver, Cherish Hotel in Hue. Het ontbijt buffet is nog geopend speciaal voor ons. Wij zijn namelijk wat laat door de treinreis. Het ontbijt wordt genuttigd op de elfde etage en dat geeft een mooi uitzicht over deze oude hoofdstad van Vietnam. In die tijd was het nog een Koninkrijk.
In de ochtend hebben wij een licht programma zoals Linze het noemt. De bus brengt ons in welgeteld twee minuten, lopen had ook gekund, naar een boot. Ach ja, voor de verandering wel eens leuk. Dit keer wel een drakenboot. Bij het uitstappen van de bus voelen wij dat het hier tot nu toe het warmste is. De hitte slaat hier nog feller in je nek. Met andere woorden snel de boot op, is overdekt.
In een klein uurtje, Duc grapt dat wij in 59 en een halve minuut aankomen, varen wij naar een tempel. Ik moet altijd glimlachen als Duc een grap maakt. Niet zozeer om de vooral slechte grappen, maar meer op de manier hoe hij daarna kinderlijk zijn hand over zijn mond legt en krom schiet van het lachen. Het zal wel Vietnamees gebruik zijn, denk ik dan maar.
Ik maak een aantal mooie plaatjes op de Perfume Rivier. Het is een brede rivier die zijn naam dankt aan de vele bloemen die er vooral vroeger langs bloeide. De geur van de bloemen gaven de naam aan deze rivier.
Als wij aankomen bij de tempel, moeten wij eerst een klein kuitenbijtertje trotseren. De treden zijn door hun oudheid niet allemaal waterpas. Het is een mooie tempel en wij lopen er doorheen. Het was van origine een Hindoestaanse tempel, maar door een koning omgevormd tot een boeddhistische tempel. Dat moet je nu eens proberen.
Of het altijd precies uitkomt, maar ook nu weer gaat een groep mensen bidden bij de tempel. Tot nu toe is dat bij elke tempel wel het geval. Toch eens beter opletten.
De bus rijdt ons terug en dan hebben we de rest van de middag vrijaf. Ten eerste om in te checken en voornamelijk om te rusten. Een groot deel van de groep heeft niet zo goed geslapen in de trein. Ik en ook mijn gezin hebben daar minder last van. Misschien omdat wij wel gestrekt konden liggen en misschien omdat wij het harde matras wel konden weerstaan. Ik weet het niet.
Een welkomen, überhaupt frappante, constatering is dat wij in de nieuwe bus gratis WiFi hebben. Het moet hier toch niet gekker worden. Mooi moment om wat mensen in Nederland te gaan stalken.
Niet veel later lig ik moe op de kamer. Even alleen want de Kids wilde zwemmen. Ingrid moest mee, volwassen persoon verplicht bij betreding als kind van het zwembad. Ik laad op en trek alle geheugenkaarten leeg. Weinig kans voor gehad in de trein.
Als ik Ingrid wat leesvoer in de vorm van haar Ereader ga brengen, mag je niet meer het zwembad betreden. Volgens het bordje is het vol. Niet zo gek, aangezien het wel erg klein is voor dit hotel. Wat overigens voor de rest wel weer boven verwachting is.
Met het douchen spoelen we allen even het vieze van ons af, wat aan ons kleefde na de trein. Fris en fruitig zijn wij klaar voor het avondprogramma. Eten bij een restaurant wat Linze heeft geregeld. Het menu klonk te aanlokkelijk om niet op in te gaan.
Morgen wordt Hue verder ontdekt. Het oude gedeelte met de citadel, deze is al een paar keer benoemd vandaag, wordt dan aangedaan. Als het voortborduurt op vandaag, komt dat wel goed. Wel even lekker weer twee nachten in een hotel. Er zal dus best een biertje geraakt kunnen worden vandaag. Het zal alleen nu Saigon beer zijn ipv Hanoi beer. Die stad hebben wij dus echt in al zijn facetten achter ons gelaten. Proost en goedenavond Hue.
Ps:
Tip van de dag
Als je een kleine glimlachende opdonder tegenkomt in de trein tussen Hanoi en Saigon, geen aandacht geven, je komt niet meer van haar af. Let wel: niet iedereen hoeft dat erg te vinden.