Het is belangrijk als je op het strand gaat liggen, dat je de juiste plek kan vinden. Die plek is voor een ieder anders. Wij stonden vanochtend op het strand als de mensen in die gedateerde Center Parcs reclame: “Waar is nou het subtropisch zwemparadijs?” Nou voor onze neus, alleen nu een bedje vinden om goed te vertoeven en het is al aardig druk. Ksamil is zoals al eerder opgemerkt en beschreven uit meerdere baaitjes. We staan nu op de drukste namelijk Bora Bora Beach. Het zal wel in de naam zitten. Druk, betekent duur en duur betekent gewild.

We zien een viertal bedjes vrij in de achterste rijen. Volgens de bedjes regelaar, helaas niet zo goed te herkennen als zijn concullega de verkeersregelaar, iets goedkoper dan de voorste acht rijen. Helaas is er wel wat commentaar uit het gezelschap, want deze bedjes liggen tegen het bar-restaurant gedeelte aan, het type hipster poppy gezien worden bar. Het commentaar is terecht, want waar wij Nederlanders tegenwoordig niet meer gewend zijn aan smerige sigaretten rook, is gezien de kosten voor een pakje alhier de rook veelvuldig voorradig. We lopen derhalve met grote passen door.

Bora Bora wordt het dus niet en gezien de staat van mijn lijf, misschien maar beter. Het strand had beter Instagram Beach kunnen heten. Strompelend turen wij de kustlijn langs op zoek naar lege bedjes en juiste locatie. Het gaat altijd om de locatie, locatie, locatie. Helaas duurt het strompelen wat langer dan gewenst. Zelfs ik begin puberend te klagen.

Dan plots zien wij een rij, vier op een rij, van lege bedden. Naarstig kijken wij om ons heen om de bedjes regelaar te vinden. Ondanks dat ze redelijk onherkenbaar zijn, zijn ze te herkennen als kangaroo, want ze hebben allemaal een hip buideltasje om. Ook hebben ze steevast een bonnenboekje, maar waarvoor die dient is mij nog steeds onduidelijk. Een bon krijg je toch niet. Aangezien wij hem niet kunnen spotten, gaat Ingrid naar het aangrenzende barretje. Deze had de hippe naam ‘African’. Bij terugkomst geeft ze aan dat de prijs goed is, dus wij nestelen ons op de bedjes. Er is veel schaduw door een bladerdek. Dubbel check voor ons. Ingrid spreekt dan de volgende woorden, ik heb begrepen dat er dialogen gemist worden dus Hilda hier komt ie: “ Volgens mij als je na een paar uur weer opstaat en vertrekt, hoef je niks te betalen !”. Het laatste woord galmt nog na, als de kangaroo naast ons staat. Met veel enthousiasme betalen we hem.

In de schaduw lukt het om even lekker te rusten. Mijn oogjes slaan toe en ik droom over….. thuis en werk !? Ja, het is gek, maar toch waar. Nog een paar dagen en dan begint de regelmaat weer van het gewone leven. Hoewel, dit leven kan ik ook best aan wennen. Overigens is de rest de water temperatuur aan het opnemen. Laat mij maar liggen.

Gelukkig kan ik ook nog over andere zaken dromen en heerlijk in de schaduw geniet ik van de omgeving. De rest is inmiddels weer terug. Plots wordt ik uit mijn rust gehaald als mijnheer zon zijn positie zo verandert heeft, dat nu mijn voeten in de fik staan, tijd om een beetje te verkassen.

Als het knorren van onze magen de geluiden van de zee overstemmen, gaan wij lunchen. Geleerd van eerdere ervaringen slaan wij de strandtenten over en wandelen naar de tweede rij. We zoeken specifiek naar pizza en dat vinden we ook. Na een aantal stukken begint bij één iemand, naam is bij de redactie bekend, de neiging te komen om te kokhalzen. De eetlust is direct weg en een aantal beamen het dat de pizza’s raar smaken. “Dat kost je je tip meissie !”.

We liggen nog even een tijdje aan de kust, als er besloten wordt naar het zwembad te gaan om daar verder ‘af te koelen’. In het bad wordt er echter behoorlijk gestoeid over de eigenaarschap van het aangekochte balletje. Het is ouders tegen de kids, maar als Ingrid aftaait, moet ik het alleen opnemen tegen de beulen. Gelukkig door intelligentie en kracht win ik het nog net van de twee pubers, maar het is vast de laatste keer. Mijn vader hart is trots.

Dan heb ik even een momentje voor mijzelf. Behangen met foto en video camera, ga ik naar de kustlijn om de geweldige zonsondergang vast te leggen. Het duur wel even voor ik de juiste stek heb gevonden, maar ik zie de lucht steeds meer in brand vliegen qua kleuren. Een Albanese dame vraagt mij: “You like!?”. “Sure, I like very much” antwoord ik. Het niveau van mijn Engels is hier in dit land er niet op vooruit gegaan. Karsten heeft mij hier al meermaals aan herinnert. Laat ik maar zo zeggen, dat ik daar misschien nog trotser op ben, dan de toenemende kracht van de pubers.

Het is de laatste avond in Ksamil. De plaats die mijn verwarde door zijn a-typische opzet. Nog steeds wel, hoe wel je het beter gaat lezen na een paar dagen. Er is geen structuur en geen echt centrum, wat je wel graag verwacht van een badplaats. Maar desondanks heeft het wat charme. Dat komt niet door het hippe poppy volk wat hier komt. De grote bolides komend uit toute Europa geven de indruk welk type zich hier graag ophoudt. Het zijn de mensen met genoeg geld, maar niet voor de Côte d’Azur. Deze plaats wordt nog meer toeristisch in de toekomst getuige de verschillende bouwplaatsen en contouren, die al zichtbaar zijn. De hotels zien er net even wat exclusiever uit en de badplaats zal dus op korte termijn de Côte d’Azur van dit gedeelte van Zuid-Europa worden.

Wij zijn er vijf dagen geweest, misschien terugkijkend iets te lang. Maar dat is iets wat je proefondervindelijk kan opmaken. Morgen rijden wij via de kustlijn, wat een mooie weg moet zijn, naar Berat. Dit is de stad van duizend ramen. Het is een stad waar ik naar uitkijk. Hopen alleen dat de stuurbekrachtiging het morgen niet weer begeeft ! Hoewel, dat lossen we zelf wel weer op.

 

Kthehu në bregdet në Berat