Ik ga mijn uiterste best doen om even goed te beschrijven, wat er vandaag gebeurd is. Ik zal via voorbeelden en beeldende beschrijvingen goed gaan overbrengen in welke situatie wij ons bevonden vandaag en vooral hoe ik mij voelde. Het zal allemaal niet heel moeilijk zijn aangezien ik alles nog heel helder voor mij zie. Zo helder dat ik bang ben voor een nachtmerrie. Badend in het zweet wakker worden en niet meer weten waar je bent. Dat gevoel.

Paniek ! Ik zit een beetje vloekend achter het stuur en kijk angstig om mij heen. Ik kijk naar mijn medepassagiers en dan in mijn aanwezig spiegels, drie dus in dat geval. Met verbijstering kijk ik naar mijn display. Er staat groot in het rood ‘STOP’ op. Op het entertainment gedeelte, waar nu geen leuke informatie staat, wordt meer getoond. “Problem power stiring module, stop the vehicle”.

Ik schiet in dit soort gevallen altijd elementair in de stress, maar de locatie waar het allemaal gebeurt, helpt in dit kader niet. De auto staat namelijk dwars op een bergweggetje met rotsen ondergrond en net breed genoeg om twee auto’s elkaar te laten passeren. De stuurbekrachtiging is uitgevallen en ik was net aan het keren op deze smalle weg. Nu heb ik de leeftijd dat ik ooit nog wel eens in een bolide zonder stuurbekrachtiging had gereden, maar op dit punt in deze omstandigheid is het nagenoeg onmogelijk.

De angst staat nog in mijn ogen als ik voor en achter mij kijk. Het is een doorgaande weg naar een idyllisch strandje en wij zijn niet de enige met dit leuke idee. Zo goed en zo kwaad als het gaat parkeer ik de auto in zijn achteruit zo kort mogelijk tegen de rechterzijde van de weg. Er kan nu een auto langs.

Ingrid graait in het dashboard kastje naar het instructieboekje. Ik hou de auto’s die passeren in de gaten, het gaat net. Naarstig zoekt Ingrid naar een Engelse beschrijving, maar helaas is dit boekje volledig in het… FRANS ! Inderdaad weer op een top nationalistische actie van dit automerk. Even kijk ik naar de achterbank, want die hebben toch het meest recent de Franse taal als educatie ontvangen. Maar mijn hoop vervliegt snel als ik terug denk aan de resultaten.

Met de minuut dat we niks kunnen vinden in het boekje, wordt de onmacht groter. Zeker als blijkt dat juist op deze godverlaten locatie geen mobiel netwerk beschikbaar is. Aan het eind van deze weg is een restaurant, dus Ingrid en Jesper zetten het op een lopen om contact te leggen met de verhuurmaatschappij. Karsten en ik blijven hulploos achter.

Als de wandelaars net tien meter weg zijn van de auto, stopt er een aftandse bolide naast hun. Ik hoor net niet wat we gezegd wordt, maar ik zie ze alle twee instappen. Als in een Dick Maas film bedenk ik nu een horror script. “Albanese zomer”. Een film over hoe een Nederlands gezin ontwricht wordt door een sadistische oud-communistische militair met kannibalistische neigingen. Ik schud mij hoofd en ben weer in het heden en nu.

Machteloos sta ik te wachten in de hitte en Karsten schuilt binnen in de auto voor de zon. Ik start de auto nog een keer om te kijken of het probleem als sneeuw voor de zon verdwenen is, maar helaas. De auto’s, die passeren, zijn allen stuk voor stuk verbolgen dat wij daar ‘geparkeerd’ hebben, dus ik beslis om de motorklep open te zetten. Heel demonstratief, zodat ze zien dat ik daar niet uit geheel eigen wil sta.

Maar ja, ook dat is niet altijd even standaard. Wederom met instructieboekje en de beste wil om het te begrijpen ga ik op zoek. Karsten wil wel helpen, maar durft niets aan de klep te doen. Angst om iets ‘kapot’ te maken. Na vijf minuten bladeren, heb ik het gevonden en staat de klep in de stand die ik wil. Karsten zegt nog even doodleuk:” Dacht al dat het zo moest !”. Gelukkig ben ik bedaard en is mijn stress weggevloeid anders was de temperatuur van mijn bloed weer gaan stijgen. Nu geef ik hem een aai over ze bol, vindt hij altijd zo leuk.

Ik verbaas mij over het feit hoeveel auto’s er nu nog steeds verbolgen kijken en ook gewoon doorrijden. Maar ja misschien hebben ze allemaal dezelfde droombeelden als ik had bij het zien instappen van Ingrid en Jesper bij de onbekende Albanees. Ze zijn toch al een tijdje weg, het zou toch niet? Twee automobilisten geven wel even de aandacht, die ik nodig heb. Met handen, voeten en meer non-verbale kunsten ondersteund door Engels, maak ik duidelijk wat er aan de hand is. Ze snappen het en wensen mij oprechte sterkte. Als dan mijn hulpeloosheid en machteloosheid ten top stijgt, poog ik nog een keer om de auto te starten.

Ik kijk goed, Karsten kijkt goed, inderdaad geen melding meer. We juichen allebei alsof we de wereldbeker hebben gewonnen. Zonder verder na te denken rijden we de berg af. Kijken of we Ingrid en Jesper nog (levend) kunnen terugvinden.

Waar we stonden was al geen beste plek, maar de rest van de weg is misschien nog wel slechter en steiler. Met hangen en wurgen komen we naar beneden en in een bocht zie ik in mijn ooghoek al de fluorescerende zwembroek van Jesper, en het beweegt. Met iets meer risico, omdat ik ze gespot heb, rij ik verder naar beneden. Voor het eerst in dit land, wat uniek is, toeter ik als ik ze recht in de ogen kan kijken. Verbaast kijken ze mij aan. “Ja” zeg ik hard en alsof ze het al kunnen horen “hij doet het weer !”.

Als ik uitgelegd heb wat ik gedaan heb en als de neus van de auto weer op verlaten van deze weg staat, kan Ingrid haar verhaal doen. Het was nogal een klus geweest om de verhuurmaatschappij aan de lijn te krijgen en dan ook nog eens te begrijpen. In ieder geval was nu duidelijk dat ze een nieuwe auto zouden sturen. Met andere woorden dit moesten we dus even afbellen.

We kiezen er voor omdat boven aan het eind van deze weg te doen. Dus met zweet tussen de billen en de hoop dat de melding niet terug zou komen, sjezen we naar boven. Hopelijk geen tegenliggers want op sommige plekken kon je niet eens passeren. Boven aangekomen gelijk teruggebeld. Volgens mij was de boodschap duidelijk dat hij het weer deed, dat er geen auto nodig was en dat wij terug mochten naar het hotel. Maar dat was onze interpretatie. Wat lastig communiceren met die Albanezen. Zeker als non-verbaal uitgeschakeld is.

En voor wat die sadistische oud-communistische kannibaal betreft, het was namelijk de vriendelijke eigenaar van het restaurant waarvan Ingrid heeft kunnen bellen. Ik heb nu wel mooi een horror script in mijn hoofd. Tijd om even met Dick Maas te gaan bellen.

Morgen maar weer een gewone dag. Want hoewel we vandaag gepland hadden om naar het strand te gaan, zijn we toch op tour gegaan. Nu morgen wel naar het strand. Het is namelijk de laatste kans. Overmorgen gaan we nog één maal verplaatsen. Op naar de stand van duizend ramen, Berat.

 

Çfarë fati i keq, është zhdukur timoni