Zucht! Laatste keer wake-up call. Laatste keer wakker worden in Vietnam. 'Goodmorning Vietnam'. Laatste keer een excursie. Laatste keer in de bus. Laatste keer van alles. Verdrietig kijk ik naar de horizon vanuit de bus. Terug naar huis klinkt niet eens zo gek, maar toch voel ik een onbestemd gevoel.

Gisterenavond was erg gezellig tijdens het 'afscheidsdiner'. Het restaurant ging op zijn kop, want voor de eerste keer gedroegen wij ons weer als Hollanders. Of het bij een voetbalwedstrijd was, bezongen wij Linze en Duc. Ik moet zeggen deze hommage was meer dan verdiend. Alles, op een kamerincidentje na, was tot in de puntjes geregeld. Naast de zang kregen beide heren ook een envelopje met hun welverdiende fooi.
Camera's flitste en alles werd vastgelegd op video. Hoewel het waren voornamelijk mijn toestellen. Maar goed leuk voor later zullen wij maar zeggen. Niels, Rian en ik bedanken het vietnamese volk voor hun gastvrijheid vanaf het balkon van het hotel. "Vietnamgenoten bedankt!".
Uit alle registers trekken wij nog wat kracht om een nachtmarkt te bezoeken. Winkelen zit in het bloed. Hier en daar wordt de middenstand nog een poot uitgedraaid. Want het bedrag waar het voor aangeprijst staat, betaal je natuurlijk niet. Via het dakterras van het hotel voor de laatste proost ronde, gaan wij slapen.

Onze gidsen van deze rondreis

Half zeven en de wekker gaat, gevolgt door de wake-up call. Koffers liggen klaar. Een enkele verdwaald kledingstuk wordt er nog bij gepropt en ze gaan dicht. Op de gang met onze kledingkast van de afgelopen weken. Toch vreemd dat je na drie weken nog schone kledingstukken kunt vinden.
De eerste dag kregen wij de Kids niet wakker, de laatste dag ook niet. Ze mochten iets later naar bed, nog chillen met hun clan, hun vrienden. Dat hakt er dus zelfs op die leeftijd al goed in. Een vriendelijke hotelbediende, allemaal eigenlijk in die drie weken, hielp ons met de master key. Liggen ze daar, de donderstenen nog gekronkeld in een diepe slaap. Bruut maak ik ze wakker. Wordt niet op prijs gesteld.

In de lobby hangt een grafstemming. Iedereen zet met enig venijn zijn handbagage op de grond. In mijn hoofd zie ik ze allemaal stampvoetend staan en roepen 'Ik wil nog niet naar huis!'. Een enkele doet het niet alleen in mijn gedachten.
De bus brengt ons weg voor de laatste excursie van deze reis. Op de boot weer en een marktbezoek. Iets echt unieks voor deze vakantie. Ik kijk er toch naar uit. Over de spaarzame golven gemaakt door verkeersgenoten, varen wij in rap tempo naar de drijvende markt.
Links en rechts worden de foto's gemaakt van de handelende vietnamezen. Lekker van dichtbij. Lichtval is soms wat lastig maar het lukt een aantal leuke beelden te schieten. De GoPro duw ik zelf bijna in het gezicht van een handelaar. Zo dichtbij komen wij. Het is leuk, maar de opzet van deze markt, voldoet niet geheel aan mijn verbeelding. Ik worstel dan ook wat ik er echt van vind.

Plassen, drinken en er zijn nog wat winkeltjes. Jesper en Karsten lopen in ajaxpakkies, gezien de terugreis, en plotsklaps hangen de voetbalteneutjes voorin de shops. Een dame is volhardend en aangezien er nog wat dongs branden in de protomonee, kopen wij voor Jesper een Arsenal teneu. De verkoopster begon bij 395.000 en wij kochten het teneu voor 160.000. Voor Karsten moeten even teneutjes gehaald worden. De maat was er niet. Een dame gaat snel weg en is snel weer terug. Moest ook wel want de bus is er bijna. Manchester United wordt het voor hem.

Ik plof in de stoel en richt mij op de terugreis. Terugreis, wat kan dat negatief aanvoelen. Het is nog best een rit terug van de Mekong Delta naar Saigon. In totaal ongeveer 5 uur rijden. Hier noemen zij dat een ritje, in Nederland noemen we dan oom en tante in Maastricht bezoeken en terug. Mijn gevoel voor afstanden is hier totaal verdwenen.
Als initiator slinger ik wat muzieknoten de bus in. Op Spotify vond ik namelijk het nummer Vietnam van Jimmy Cliff. Zo toepasselijk vandaag, want het gaat over het verlangen om vanuit Vietnam terug te keren. Goed niet alles klopt. Dan moet van een groepje fanatiekelingen ook even September van Aarde, Wind en Vuur. Zij hebben dat nummer gedoopt tot het anthem van deze reis. Maar goed het is inmiddels augustus en voor de rest geen relatie met Vietnam. Wat zij willen. Wel playback ik graag mee, als rasechte aandachtzoeker.
DJ Chaffie vindt het genoeg en gooit er ook muziek in. Phil Collins met An other Day in Paradise schalt door de boxen. Beetje gepikeerd weersta ik het nummer. Maar nee, toch moet ik meebleren met PC. Het gaat nog even door met kneiters uit de muziekhistorie.

Linze beloofde gisteren een nog mooiere lunchlocatie in verhouding tot een stopje van gisteren. Hij heeft niks te veel gezegd, ik herhaal, hij heeft niks te veel gezegd. Wat een mooie ruime locatie. Eten was voldoende. Er is genoeg tijd, anders moeten wij zelf alles inchecken zo vroeg arriveren wij op de luchthaven, dus lopen alle reisgenoten kriskras doorelkaar om te genieten van de laatste Vietnamese rust.
Jong bruisend bezet een kunstmatig eilandje in de vijver. Alleen te bereiken door een evenwichtsbalk over het water. Dreigend chillend, zo ziet het er uit, mijden alle andere bezoekers van dit etablissement het eiland. Karsten probeert in het water te vallen als hij als Epke over de rekstok heen leunt. Mijn vaderlijke fluit reikt ver genoeg om hem een ouderlijke waarschuwing te geven en hem van de rekstok te weren.
Oud belegen mengt zich vriendelijk met jonge belegen en bestuderen van afstand het tafereel op het eiland. Soms ingegeven door een vermanende opmerking. Het blijven nou eenmaal de jongste deze reis.

Het landschap trekt weer snel aan ons voorbij als de wielen van de bus draaien. Iedereen zoekt een comfortabele houding en probeert fit te worden of te blijven voor de vliegreis. Ik zorg dat ik niet uitrust en dus instort in het vliegtuig. Linze zorgt nog even voor wat variƫteit. Als een echte Willem Ruis, de jongste moeten maar even Googlen, stelt hij een aantal vragen aan de Kids. De quiz heet 'Wat hebben jullie van Vietnam geleerd'. Eigenlijk is het een check-up of hij zijn werk goed heeft gedaan. En ja, dat is zo. Veel vragen worden enthousiast beantwoord. Een enkeling kijkt bij het rumoer op van zijn scherm en Tom en Jesper zijn het fanatiekste.

In Saigon probeer ik mijn gemoedstoestand te veranderen door hele vrolijke muziek te draaien op mijn oren. Feesttent van Kraantje pappie doet het meeste werk. Met de handen in de lucht, doe ik lekker mee. Vreemde blikken zijn mijn deel. Eerste een schaamte gevoel en dan denk ik, boeien. Bekijk het maar ik heb dit shot van positiviteit nodig.
Ruim op tijd, voor de ETA, parkeert de bus voor de vertrekhal van Tan Son Nhat airport in Ho Chi Minh City. De koffers worden uitgelaten en verwend als ik ben wacht ik op de kofferboys. Helaas hier moet ik weer alles zelf doen, vakantie is over. Bagage kar, koffers er op en de hal in. Snel vliegtuigkleding aan, forza AS Roma, en melden bij de vrolijke heertjes en dames van Cathay Pacific voor vlucht CX764 naar tussenstop Hong Kong.

Door de douane eten wij gelijk weer lekker Westers. Burger King it is. De burger gaat er goed in. Alleen snap ik Harm niet, als je geen dorst hebt, gooi dan niet met je drinken. De kolkende vloeibare massa mist mij net. De vreemde valuta worden door elkaar gewisseld. Wij wilden dongs kwijt en hebben nu dollars. Snel nog even wisselen voor iets lekkers.

Hangend wacht ik nu op de vlucht. Ik zie de vliegtuigen komen en gaan. Ben ik er aan toe, beide gevoelens hebben nog steeds bezit genomen van mij. Ik ga er ook niet meer mijn best voor doen om te bepalen wat werkt voor mij. Het is gewoon zo. Tot morgen mensen. Tot in Nederland. Voor nu, goedenavond en tot ziens Saigon, wie weet.

Ps
Tip van de dag
Geld is een issue zo'n laatste dag. Heb ik genoeg en wat ga ik nog kopen. Laat je humeur en dag hier niet door bepalen. Gewoon zonde.