Boehoe!  Melancholisch zit ik in de bus, een huilend hart. Drie weken Vietnam zitten er bijna op en vandaag de laatste verplaatsing van hotel. Nog een laatste avontuur, nog een laatste belevenis alvorens onze voeten via de lucht weer reiken naar de Nederlandse bodem.


Nog even terug naar gisterenavond. Harm's gevolg ging op eet expeditie en hadden daarvoor wat informatie ingewonnen bij de deskundige. De professor van reizen begeleide ons met duidelijke instructies naar een Bbq restaurant.
Het was voortreffelijk. Het betrof BBQ Garden, wat de naam zegt is het ook. Een overdekte tuin met veel tafels, overigens druk, met in de tafels plek om je vlees te grillen. Een belangrijk feit was dat het vlees super mals was, smolt op je tong, en goed gemarineerd, net goed niet te pittig. De kinderen vonden het ook geweldig, zelf koken. Een mooie afsluiting van een dag met andere boodschap.

Deze boodschap was ook goed ingezonken bij onze kleinste telg en ware denker Karsten. Op de terug tocht naar het hotel bleef hij zeer gerichte en slimme vragen stellen over de oorlog hier, maar dat dan ook in vergelijking tot onze laatste oorlog, de tweede wereldoorlog. Het is elke keer weer een openbaring en mooie waarneming om te constateren hoe hij denkt. Puur ouderlijk genot.

De koffers staan weer op tijd buiten de kamer. De kofferslepers komen ze zo direct wederom voor ons verplaatsen. De snelle liften brengen ons naar beneden, waar wij op de derde uitstappen. Het daalt steeds meer in dat deze vakantie op zijn laatste benen loopt. Het geeft een enorm dubbel gevoel. Ik wil niet maar toch ook weer wel. Ik zoek naar de avontuurlijke onrust in mij, die nog meer het land wil beleven. Het is continu in gevecht met het verlangen om weer naar Nederland te gaan. Weer de dagelijkse dingen oppakken en beleven. Het geaccepteerde saaie weer oppakken. De strijd is nog onbeslist, misschien dat ik later de strijd kan beslissen. Nu nog niet, straks naar de Mekong Delta.

Een kleurdoos is omgevallen. Deze tempel, waar wij een mini stop maken, heeft de kleuren die alleen een peuter zal uitkiezen om een huis in te kleuren. Het is wel een hele talentvolle peuter geweest, want alles is binnen de lijntjes en gedetailleerd. Schoentjes uit want ook even het binneninterieur fotograferen, iets voor de nieuwe VT wonen?

Iets verder stappen wij in de boot, inderdaad wederom. De Mekong Delta ontvouwt zich aan mijn ogen. Het reikt ver. De comfortabele boot geeft gas en vaart langs een drijvende markt. Helaas hebben de marktlui andere werktijden en zijn er nog enkele bootjes voor de commercie. Morgen meer, beloofd Linze.
De boot meert aan bij een eiland. Door golfplaten afgedichte ruimtes huisvesten een aantal productieprocesjes. Er wordt snoep en rijswijn gemaakt. Het is mooi om dit ambachtelijke proces, tot aan het verpakken, te zien. Het is er door het proces, veel met hooggestookt vuur, best warm. Terug naar de frisheid van de boot.
Bij de volgende aanmeerplek schuiven wij aan tafel voor een lunch. Het bestellen gaat niet zo soepel en vlekkeloos. Behalve het drinken wat wij zelf kunnen pakken van een vooraf gevuld dienblad. Alles staat gekoeld voor het grijpen. De eerste borden volgen snel en het is een mirakel dat het allemaal goed gegaan is. Iedereen heeft zijn juiste eten gekregen.
Klep open en schuiven maar. Het is niet verkeerd, maar ook niet een ster waard. Na de smikkel pogen wij de omliggende tuin te bezoeken, maar door de regenval van de afgelopen dagen, was dat niet goed mogelijk. Met de staart tussen de benen naar de boot.

Wij treden dieper het gebied in op de smallere vaarstroken. De natuur ligt hier voor het grijpen. Jungleachtige kades wanen mij of ik in de amazone een tocht maak. Enige wat die droom verpest, zijn de talloze huisjes aan de kades en de bruggen met scooters. De passerende authentieke roeibootjes, die wij natuurlijk passeren op de smalste gedeeltes, passen wel in de droom.
De ronkende motor verraadt dat de boot spare toeren moet uithalen om ons voorwaarts te verplaatsen. De kapitein laat op meerdere momenten zien een zeer ervaren en kundig stuurman te zijn. Het klikken van mijn camera kan niet stoppen en vermenigvuldigd in rap tempo het aantal beelden op mijn camera. Ook deze begint haast te ronken van de maximale capaciteit die ik er uit probeer te pompen.
De smalle stroken worden weer breder wat mij verteld dat de tour bijna aan zijn einde loopt. Er wordt langs plekken gevaren waar in alle richtingen bijna alleen water te zien is. Het gevoel dat je op open zee vaart, ligt dan nader dan dat je vaart over een riviertje. Wij meren voor de laatste keer aan, voor vandaag. Morgen nogmaals het ruime sop van deze omgeving. Dan vooral het bezoek aan de drijvende stalletjes.

varen in de Mekong in Vietnam

In de bus krijgen wij het praatje wat je drie weken voor je uit heb lopen schuiven. Instructies voor de terugreis. Wil ik dit horen, geef ik toe aan mijn heimwee naar thuis. Nog steeds niet, want ik wil blijven genieten wat nog komt. Vanavond een lekker afscheidsdiner, doei Vietnam eten, en morgen zoals gezegd de laatste excursie. Ik ben nog op vakantie, ik ben nog op vakantie en daar wil ik van blijven genieten.
De bus rijdt nog richting het hotel, maar het is goed voor vandaag. Vandaag sluiten wij af, morgen het laatste verslag en dan nog de slotconclusie van de reis, die schrijf ik als ik thuis ben. Voor nu goedenmiddag Mekong Delta.

Ps
Tip van de dag
Zorg dat je meer beelden maakt dan je gaat gebruiken voor bijvoorbeeld een fotoboek. Bij thuiskomst heb je liever te veel, 'welke moet ik kiezen', dan te weinig, 'had ik die maar gemaakt'.