Het is een familie-tik, slow starten. Normaal heb ik hier geen problemen mee, maar hedenochtend stoor ik me aan het reisgezelschap dat de aan-knop niet lijkt te vinden. Heel traag maken ze zich gereed en ik check nog even het synchroniseren van het beeld materiaal naar de cloud. Niet geheel gelukt en daarom een paar klikjes verder alvorens alles correct gekopieerd is. Dan zie ik drie paar ogen mij aanstaren alsof ik diegene ben, die deze ochtend niet op schiet. Mijn klomp breekt nu. In het aangelegde jungle genieten wij van ons eigen ontbijt en bespreken de plannen van vandaag. Op naar het Shkodra Lake.

Wat een frustratie zat er gisteren in mijn lijf toen ik na de lange dag op mijn oor ging liggen. Totale onmacht dat ik geen mogelijkheid vond om jullie, mijn trouwe lezers, de eerste stapjes in het nieuwe avontuur te kunnen vertellen. Het enige wat mij nog restte was om de hulp in te roepen van de professionals en zoals jullie weten, behoor ik zelf tot de groep waar ik nu de hulp van ging inroepen. Eerlijk gezegd, nadat ik zelf had bevonden dat zij de hoofdschuldige waren van het debacle gisterenavond. Een oplossing moest dus wel snel nabij zijn.

Wat een rollercoaster was het de afgelopen weken over de vakantie. Nu dat dan eindelijk de eerste dag is aangebroken, valt alles van mij af. Wij gaan op vakantie en ik vind het een vakantie waard voor een blog. In de directe omgeving is meer keren verbaasd gereageerd op ons afreizen naar Albanië, dan dat men instemmend ja-knikte en ons van ongevraagde adviezen ging voorzien. En dit is niet zo zuur bedoeld als dat er staat. Koffers ingepakt, huis aan kant en gaan. Niet naar onze vaderlandse trots Schiphol, maar naar zijn kleine broertje Eindhoven Airport. Vlucht met Wizzair, ons onbekend, maar gezien de manier van communiceren qua updates etc, zijn wij al aan boord.

Hoe kan de wereld veranderen? Een zeer filosofische eerste zin voor een nieuw hoofdstuk in onze reiswonderenwereld. Een begin van een verhaal, die de afgelopen weken redelijk stressvol is geweest. Vele gesprekken over het wel of niet gaan naar een land wat redelijk in de vlam staat en dan niet van hitte, maar van interne woede. Interne woede over de leiders. Er zit in ieder geval daar meer passie achter, dan als ik dit vergelijk met onze inheemse onvrede over de politieke handelingen. Maar goed het is nog niet eens de werkelijke reden van het niet afreizen naar Sri Lanka. Buiten Colombo was het land snakkend naar toeristen en wij durfde ons daar aan onder te dompelen. Dat niet alles binnen je eigen invloedsfeer zit, blijkt nu wel weer. De Europese strubbelingen op de vliegmarkt heeft er voor gezorgd dat onze trip niet doorgaat. De ijzeren vleugels zijn ons ontnomen om te vliegen naar ons beliefde werelddeel. De stress van de afgelopen week was dan ook toe gespind op het vinden van een nieuwe bestemming. Wederom zoeken naar iets wat ons zou kunnen passen. Gelukkig is het geen playa vakantie geworden of in ieder geval niet twee weken, want dat past ons niet. Wel een rondreis-achtige opzet. Met aanbevelingen op zak, de budgetronde afgerond en herinneringen aan het afgelopen seizoen van 'Wie is de Mol' is de keuze gevallen op: Albanië.