Deze website maakt alleen gebruik van cookies om uw online gedrag op deze website te kunnen analyseren. Met deze gegevens zullen wij de website kunnen verbeteren ten doeleinde om u beter van dienst te zijn. Bij het achterlaten van een reactie, wordt naast uw ingegeven naam ook het ip-adres vastgelegd. Dit in verband om misbruik van deze functie te voorkomen. Wilt u meer informatie, kunt u een mail sturen naar info@lequin.nl. Let op: Wij geven uw informatie niet aan derden.

Midnight Oil - The Real Thing

Stel je voor een jonge tiener op een muzikale kruistocht. Ontdekken wat je muzieksmaak is. Het is nog voor het commerciële tijdperk van de house en gitaren domineren nog de muzikale klanken, het is 1988. In die tijd luisterde je nog muziek van een cassette en spendeerde je je dure zakgeld aan maandtapes van de sigarenzaak om de hoek. Op één van deze tapes stond ook de eerste en enige hit van deze australische band Midnight Oil, namelijk ‘Beds are Burning’.

Mijn muzikale interesse was gewekt door de pittige niets verhullende folkachtige klanken en epische teksten. Ik wilde meer van deze band ontdekken, maar het was in de tijd van vooral analoge dragers niet mogelijk om buiten massamediale middelen, lees hier MTV, meer te ontdekken. Vrije minuten spendeerde ik op de muziekafdeling van wijlen V&D om hoesjes te bekwijlen van legio artiesten. Mijn kleine beurs en gebrek aan de nieuwe muziekspeler, oftewel de compac disc, maakt het niet mogelijk om mij ontluikende muzieksmaak verder te ontplooien. Na welverdiende vakantie centen was ik in bezit van een cd speler en mijn muziek ontwikkeling nam daarbij de spreekwoordelijke vlucht.

Want Midnight Oil kreeg naast de nummer één hit geen voeten aan de grond in onze lage landje. Het album na ‘Diesel and Dust’, waar hun hit van af kwam, werd lauw tot niet ontvangen. De eerste single, ‘Blue Sky Mine’, kwam niet verder dan de tipparade. Wat was het toen een andere tijd. Daar ik inmiddels elke zaterdag werd afgebeuld voor een dubbeltje en een stuiver, gelukkig iets meer, was ik wel bij machten om dit album aan te schaffen. Ik was waarschijnlijk één van de weinige. Het album draaide ik grijs en ik kon al heel snel fonetisch meezingen met Peter Garrett, de zingende advocaat die via de muziek zijn stem liet horen over menig werelds dilemma. Mijn favoriet van dit album was wel ‘Forgotten years’. MTV heeft de clip sporadisch gedraaid. Het nummer gaat over de jaren die wij vergeten waren als mens. De jaren van oorlog waaraan wij in de hedendaagse weelde niet meer aan herinnerd wilde worden.

Ik werd fan van Midnight Oil en kon deze smaak niet echt delen met mijn omgeving. Velen om mij heen bleven hangen in de brandende bedden en konden niet met mij de reis maken van naar meer verdieping. Ik voelde mij soms wat alleen in mijn puberjaren, maar sorry dat is stereotype en ga ik maar niet verder op in :). Op een verdwaalde strooptocht door de cd bakken van de muziekwinkels, kwam ik plots een aanbieding tegen van deze band. Het betrof een album van begin jaren tachtig, namelijk ‘10,9,8,7,6,5,4,3,2,1’. Inderdaad een ietwat cryptische titel. De tonen van de gitaar zijn hier wat scherper en dat niet alleen van de gitaar. De tong van de zanger is ook vlijmscherp en hij bezingt dan ook wereldproblemen als in hun nummer ‘US Forces’, waarin de ongekende dadendrang van de wereldmacht USA sarcastisch wordt geadoreerd.

Mijn druistige ontwikkelingen op muziekgebied gepaard gaande met ontkenning van het bestaan van deze band op de massamedia kanalen, zorgde voor een kleine aandacht verslapping. Nieuwe releases beoordeelde ik wel, maar niet als een voldoende. Het pakte mij een aantal jaren niet. Inmiddels waren de jaren negentig bruut aangebroken met een revolutie op muziekgebied. Gitaren maakte steeds meer plaats voor elektronische klanken aangevuld met poppy beats. Grunge deed zijn intreden. Maar vooral MTV Unplugged werd een hype. Daarbij werd ik volwassen, ja echt, en maakte ik soms teveel een commerciële keuze om niet te veel te vervreemden van de mensen om mij heen.

Mijn eerste baan was een feit en ik trof meer gelijkgestemde over muziek. Steeds vaker werd mijn muziekkeuze gekend en kon ik praten over de band Midnight Oil. Als verloren bagage had ik de muziek weer gevonden om nu werder om luidkeels mee te zingen. Nog steeds met een discutabele kwaliteit, iets wat ik nooit kwijt zal raken. In 2000 herontdek ik de band weer. Ze brengen in dat jaar het album uit van de titel ‘The Real Thing’. Oud in nieuw verpakt want naast de drie nieuwe studio songs, staat het album vol met live akoestische weergaven van hun ‘hits’ van weleer. Ironisch of niet, hun Nederlandse nummer 1 hit staat er niet op.

Ik word bevangen door de perfect geplaatste gitaarklanken en met de emotionele stem van Peter. Misschien ben ik wel geen fan, maar alleen zijn naam blijft altijd hangen. Het komt ook door zijn voorkomen. De grote kale man maakt bewegingen die veel weg hebben van de karakteristieke armbewegingen van Joe Cocker. Niet met zijn armen, maar dan wel met zijn gehele bovenlijf. Het nummer ‘In the Valley’ blijft mij extra bij. Het is tweeledig. Eerste vooral om de opbouw en uitvoering van het nummer, later de studio versie geluisterd, die doet het niet voor mij. Maar het nummer brengt mij door zijn titel terug naar mijn reis van dat jaar. Ik zie mij bij het beluisteren van het nummer altijd weer lopen in de vallei bij Vinales, Pinar del Rio in Cuba. De tabaksplanten en groene velden afgebakend door rotsen. Een prachtige ervaring en met het nummer maak ik altijd even die kleine tijdreis.

Het nummer betreft niet een protestsong, iets wat Midnight Oil graag ten harte nam, maar een beschrijving van de ontwikkelingen die Australië heeft gemaakt. Daarvoor gebruiken de band de familie van de zanger als leidraad. Ik spiegel dat nu graag aan de ontwikkelingen die ik zelf heb doorgemaakt. Verder zijn de songs ‘Blue Sky Mine’, ‘Short Memory’ en eerder genoemde ‘US Forces’ het benoemen waard van dit album.

Nog steeds beluister ik vaak dit album. Het staat in mijn top 10 lijstje van beste albums. Midnight Oil heeft dan wel nooit de erkenning gekregen in Nederland. Het was mooi om aangetikt te worden door familie dat deze band tijdens de afsluiting van de olympische spelen in Sydney een rol hadden. “Hé, ‘jouw’ band staat nu te spelen”. Voor mijn erkenning genoeg. De band stopte in 2002 met spelen, buiten een benefietconcertje hier en daar, mede door de politieke aspiraties van de zanger. Hij werd minister van Milieu en Cultuur en later onderwijs. Bij schrijven van dit blog kom ik erachter dat ze weer bij elkaar zijn en gaan toeren. Een comeback. Misschien kan ik dan de doodzonde inwisselen om ze alsnog een keer live te mogen aanschouwen. Helaas nog niks bekend. Ik ben benieuwd.

Op 19 min en 9 sec begint 'In the Valley Unplugged' - Midnight Oil

Volg mij op social media: