Deze website maakt alleen gebruik van cookies om uw online gedrag op deze website te kunnen analyseren. Met deze gegevens zullen wij de website kunnen verbeteren ten doeleinde om u beter van dienst te zijn. Bij het achterlaten van een reactie, wordt naast uw ingegeven naam ook het ip-adres vastgelegd. Dit in verband om misbruik van deze functie te voorkomen. Wilt u meer informatie, kunt u een mail sturen naar info@lequin.nl. Let op: Wij geven uw informatie niet aan derden.

  • Afdrukken

Wie ben ik?

Vannacht lag ik te dromen. Ik werd er wakker van. Nog steeds ben ik op zoek of het een nachtmerrie, profetische of gewone droom betrof. De droom ging als volgt. In een ietwat gedateerde tv studio met veel licht was ik een panellid. Naast mij zat een BN-er met rood haar en schuine glimlach en tegenover mij een slungelige lange over het paard getilde presentator. De rest van de medespelers kan ik niet meer voor mij halen, hoewel ze hadden een verlegen maar leuke assistente. Even dacht ik;  "waar ben ik beland".  Wanneer ben ik de teletijdmachine van Professor Barabas gestapt. Het zou niet lang duren voor de strekking mij geheel duidelijk werd.

 

 

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Wie_ben_ik%3F

 

De spelleidster gaf aan dat ik op de knop mocht drukken en volautomatisch  verscheen er een houten bordje voor mij. Ik kon niet zien wat er op stond, maar de lachers waren op de hand van het klapvee in de studio. De spelers van het `andere` team begonnen mij aanwijzingen te geven. Met uiterste precisie schreef ik de kromme zinnen op een leeg blaadje voor mijn neus. De aanwijzingen wilde niet indalen en verbaasd keek ik om me heen. Iedereen lachte en ik begreep er niks van.

Voor diegene die mij schrijfkunsten nog niet kunnen ontleden of waar ik een generatiekloof mee heb, ik bevind me dus in de populaire spelshow van de jaren negentig; "Wie ben ik?". Het is dus de bedoeling dat ik achter de naam kom die op mijn bordje staat. De vraag is alleen of ik werkelijk verlang naar een plek achter de desk van 'Wie ben ik', wat ik mij ten strengste afvraag want wie gaat nu nog vrijwillig in een ruimte zitten met inmiddels afgeschreven artiesten als de heer Ron B. Ik zal niet eens met zijn zoon in een ruimte willen zitten en helaas voor ons is die nog niet afgeserveerd.  Maar toch zit ik in deze droom op deze discutabele plek aangezien ik niet de status van BN-er heb bereikt, nog niet althans.

Mijn hersenen proberen mij iets duidelijk te maken. Ze willen iets zeggen, want het moet symbolisch voor iets staan. De vraag is alleen wat. Wat probeert mijn onderbewuste nu te zeggen. Ik weet heus wel wie ik ben. Inmiddels een dikke dertiger, vader van twee zonen, midden in het leven en gelukkig. Of is dat een buitenkant en wil mijn onderbewuste dat de wereld laten geloven.

 

Nee, dat kan het niet zijn want ik ben gelukkig. Natuurlijk heb ik ook wel eens problemen om op te staan. Tuurlijk baalde ik vanochtend ook van die polonaise van auto's, maar in de kern kan ik mij daar niet al te lang druk over maken. Mijn identiteit is verzekerd en duidelijk of toch.... Nu begint mij een opmerking te dagen. Een collega, dat is een terugkomend thema in mijn blogs bedenk ik mij nu, betichte mij van een zeer sociaal actief persoon op het internet te zijn. Hij vond dat ik mij moest opgeven voor een artikel in het personeelsblad over ''Hoe actief ben jij op Internet ?", of iets van die strekking. Die opmerking zette mij aan het denken. Is dat namelijk mijn identiteit op het internet ?

Ben ik dan een man die zich achter de punten en komma's verschuilt van prikbord berichtjes op facebook en tweetjes op twitter ? Wie ben ik eigenlijk online en hoe zien mensen mij daar dan ? Ik ben mij niet bewust hoe ik dus overkom, want op zich vind ik dat ik een gemiddeld sociale netwerker ben. Hoewel ik heb wel profielen op Hyves (wat is dat), Linkedin (hoe zakelijk ben ik), twee twitteraccounts (zakelijk zowel prive), Google+ (oké waarom weet ik ook niet) en Facebook (gewoon omdat het leuk is). Ik vergeet er zeker een paar, maar laten we wel stellen ik ben niet overal nog echt actief. Mijn verbazing is dan ook soms erg groot dat ik een respect verdien op Hyves terwijl ik er zelf nooit meer kom. Dat krijg je ook als je tweets automatisch doorgezet worden naar dat overleden stukje nederlandse sociale trots.

 

Wie ik dus eigenlijk ben is dus meer een legitieme vraag dan een terloopse opmerking die je zou moeten maken. Zelf vind ik dat ik het netjes doe en niet te veel van mijn privé leven uit de online voordeur gooi. Ik denk echt wel twee keer na als ik iets post. Iets wat soms meer mensen moeten doen. Maar laten we wel zeggen andere kunnen mijn berichten als te veel beschouwen en mij als een aandachtsjunkie profileren en eerlijk gezegd zal dat mij een worst wezen. Dan lees je de berichtjes over mijn fantastische zonen, die ook buiten mijn facebook al berucht en volgens sommige te beroemd zijn getuige de nieuwe HEMA brochure, maar niet of als je het niet aan kan lees dan de berichtjes over mijn mooie nieuwe keuken niet. Eigenlijk moet het niet uitmaken wat ik post, als het je niet zint lees het niet of wees dan maar niet mijn 'vriend'.

Naar mijn mening schaad ik mezelf niet door te schrijven en publiceren wat ik post en dat is in de kern het belangrijkste. Misschien post ik meer berichtjes dan een ander, maar geloof me er zijn nog grotere 'idiote' als ik. Wat is eigenlijk het max wat je zou mogen plaatsen ? Wat staat daar over in de bijbel ? De online gedragsbijbel en niet het gelovige boekwerk, want ik wil niemand omtrent geloof tegen het hoofd stoten. Dat doet de omroep, die daar voor staat zelf al getuige de klucht rondom 'de grote Jezus quiz', maar ik dwaal af.

 

Ik ben weer terug in mijn stoel achter de desk en ik heb de aanwijzingen allemaal aangehoord. De irritante deuntjes, geloof me ik doe die nu ik dit schrijf na in mijn hoofd, en reclame blokken heb ik al overleefd. Het voorwerp wordt nu binnen gebracht door de jonge Wendy van Dijk zonder neptanden en Nana Mouskouri bril. Het is een grote witte F op een blauw vlak. De aanwijzing daarbij is: "Wat je zegt ben je zelf". Ik weet het, ik ben Cosey1974. Want als ik niet wil dat mensen mij herkennen, is dat mijn online dekmantel. De muziek zet in en ik heb het juist. De muziek gaat over in het waanzinnige nummer van Triggerfinger en ik besef dat mijn wekker gaat. Ik ben weer in de echte wereld en wil eigenlijk niet op staan. Ik ben Marco Lequin en ik ga naar mijn werk. Wat zal mijn eerste status update zijn van vandaag ?

 

PS: Ik heb me (nog) niet opgegeven voor het artikel. Deze aandachtsjunk laat de eer aan de ander :).

Volg mij op social media: