Het scherm voor mij verraadt dat wij nu boven Duitsland vliegen. Het is een lange vlucht, maar door het tijdstip, vlogen de nacht in, en de audiovisuele hulpmiddelen in de stoel voor mij, lukt het om de tijd te doden. Bijna thuis is een lekker gevoel. Geen weemoed naar de hotelbedden van verschillende kwaliteit, geen weemoed naar het leven uit een koffer en geen weemoed naar de soms mindere badkamers. Een vooruitblik naar thuis, naar de familie en naar het nieuwe avontuur. Het is, ja en dan kwam er een tijdstip, maar in welke zone ben ik. Oke nog niet geland, dan maar vasthouden aan de Aziatische tijd, het is bijna 11 uur in de ochtend.
Ik word wakker en het schiet direct in mijn kuit. Mijn spieren van gemiddelde leeftijd hebben de voorbereidingen van gisteren voor de Vierdaagse van Nijmegen niet helemaal lekker doorstaan. Zal ik maar snel opstaan en even rekken en strekken? Nee, aangezien een deel nog ligt te rusten, grijp ik naar mijn telefoon. Dat kost al heel wat moeite.
De koffers ingepakt en rollend achter onze kont aan, sluiten wij voorlopig voor de laatste keer een hotelkamerdeur. De bagage wordt gestald en op naar wat nieuwe kilometers. De spier zijn wat warmer en ondanks wat stijfheid, gaat de pas er snel in. Wij hebben niet echt een doel. Beetje wandelen en wij zien wel.
Na een eet-stop lopen wij richting Bugis Junction. Een winkelcentrum wat in mijn gevoel wat minder voor de hand liggend is opgebouwd. Elke hoek laat weer een andere vorm van het gebouw zien. De tijd glijdt rustig voorbij en wij proberen elke stap weer te verzinnen hoe wij kunnen zorgen dat het tijd is om naar het vliegveld te gaan.
Uiteindelijk beslissen wij iets eerder dan gepland om de koffers op te halen, om te kleden in vliegtuig kleding en een Grab taxi te pakken. Het voelt vreemd om weer een lange spijkerbroek aan te doen na drie weken kort. De Grab taxi die aan komt rijden, wordt bestuurd door een broekie. Niettemin komt het gesprek vrij snel op gang. Zeer geanimeerd gesprek.
Wij hebben het over de levensstandaarden van Singapore en Nederland. Om vervolgens over te gaan in de eetculturen van beide landen. Maar goed dat wij morgen bij opa en oma eten. Er is al besteld, voor de vakantie, om aardappelen en groente te eten. Wat hebben wij, en in bijzonder Karsten, dit gemist. Zeker de laatste week.
De parttime Grab chauffeur, andere gedeelte blijkt hij nog te studeren, geeft aan dat aangezien er nog tijd is, het misschien leuk is om het naast het vliegveld gelegen winkelcentrum te gaan bekijken. Ach, één meer of minder maakt ook niet meer uit. Het centrum heet Jewel, is net een maand open en heeft volgens de chauffeur 13 biljoen Singaporese dollars gekost. Er is een waterval middenin het centrum. Oké verkocht, wij gaan kijken.
Wij betalen en bedanken de chauffeur en gaan naar de incheckbalie. Geen rij aangezien wij zo mooi op tijd zijn. Koffers afgeleverd met doorlabel naar Amsterdam, vliegen namelijk via London, en mede op ook aanraden van grondstewardess, lopen wij richting Jewel. Ook hier wordt een show gepresenteerd met licht en water, dus gaan daar eerst voor.
Wij staan mooi vooraan. Een waterwaas van de waterval maakt ons een klein beetje nat, lekker verfrissend. De show is even een leuk tijdverdrijf. Je mist er niks aan. De waterval op zich is al indrukwekkend genoeg. Door een groot gat in plafond storten liters water naar beneden. Verlicht in verscheidene kleuren. Het geheel is omgeveN door een prachtige weelderige oerwoud tuin. Alleen dat al zien is al genoeg.
Struinend door het centrum bezoeken wij nog wat winkels. Jesper blijkt genoeg genen van mij gekregen te hebben, want hij maakt zich druk over het tijdstip. Wij moeten inmiddels nog een iets eten. Aangezien het hier behoorlijk druk is bij alle eetgelegenheden, kiezen wij ervoor een tafel te veroveren bij de KFC. Het was nog een belofte aan Jesper aangezien gisteren Karsten de McDonalds had uitgekozen.
Kip op en wij lopen weer het winkelcentrum in. De gehele opzet en mogelijkheden maken Singapore Changi Airport wel het mooiste vliegveld waar ik ooit ben geweest. Jesper wordt steeds zenuwachtiger en dit maakt dat ik niet verder kan genieten.
Vrij snel zijn wij door de douane. Het gaat allemaal wel even net wat anders dan bij ons. Aangezien je bij binnenkomst een duimafdruk afstaat, wordt jij bij het verlaten van het land keurig geïdentificeerd. De personen die onze paspoorten checken, zeggen in vloeiend Nederlands ons gedag. Leuk detail.
Aangekomen bij de gate kunnen onze F1 fans via Wifi, de kwalificatie van Hongarije nog meekrijgen. De eerste pole van Max een feit. Als wij semi juichend het feit vieren, worden wij beetje raar aangekeken door de rij. Boeit ons even niks.
Boarden, vlucht BA 16, gaat voor de rest snel en wij zitten weer heerlijk. Ik installeer mij en zit aan gangpad naast een Brits ouder stel. De overige drie zitten naast elkaar in de middelste drie stoelen. Als opgestegen bestudeer ik het entertainment station voor mij. Genoeg te doen. Eerste drankje wordt geserveerd, al met al oke. Enige is dat Karsten zijn cola van het tafeltje laat glijden, resultaat natte sokken. Valt nog mee.
Afwisselend met series kijken, finale van The Big Bang Theory, en slapen kom in de reis door. Nu is de daling ingezet naar London. Dat is altijd minder prettig. Mijn oren klappen bijna. Mooi moment om dit verhaal af te sluiten. Er volgt nog een terugblik. Dat later.
Ps: Aaaauuuuuuuwwwwwww wat doen mijn oren pijn.